Να λοιπόν που πλησιάζοντας τα 80, ο Πολάνσκι συνεχίζει να μας δίνει αξιολογότατες ταινίες. Μετά τον εξαιρετικό Αόρατο Συγγραφέα (The Ghost Writer, 2010), είδα χτες την πιο πρόσφατη ταινία του, Ο θεός της σφαγής (Carnage, 2011) από το θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρεζά (κυκλοφορεί στα ελληνικά από την Εστία). Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα διαμέρισμα της Νέας Υόρκης, αλλά γυρίστηκε στη Γαλλία αφού ο σκηνοθέτης αντιμετωπίζει προβλήματα με την αμερικανική δικαιοσύνη (από το 1977, όταν συνελήφθη για σεξουαλική σχέση με 13χρονη και έπειτα διέφυγε στο εξωτερικό).
Σε ένα μακρινό πλάνο από κάποιο πάρκο βλέπουμε μια παρέα παιδιών, όταν ένα από αυτά χτυπάει ένα άλλο με ένα ξύλο. Το κυρίως μέρος της ταινίας ξεκινάει με τους γονείς των δύο 11χρονων αγοριών να έχουν συναντηθεί στο σπίτι του θύματος για να δώσουν αμοιβαίες εξηγήσεις και λύση στο πρόβλημα. Ενώ όλα δείχνουν να κυλάνε σχετικά ομαλά στην αρχή, όταν οι οικοδεσπότες, Πενέλοπι (Τζόντι Φόστερ) και Μάικλ (Τζον Σ. Ράιλι), καλούν τους γονείς του θύτη, Νάνσι (Κέιτ Γουίνσλετ) και Άλαν (Κρίστοφ Βαλτς), να μείνουν για καφέ, η συζήτηση σταδιακά παρεκτρέπεται για να καταλήξει σε μετωπικές συγκρούσεις όχι μόνο ανάμεσα στα δύο ζευγάρια αλλά και μέσα σ' αυτά. Οι διαχωριστικές γραμμές συνεχώς μετατοπίζονται, με αναπάντεχες νέες συμμαχίες να διαμορφώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Η λεκτική βία ("σφαγή") εναλλάσσεται με οξύτατο χιούμορ, προσφέροντας μια απολαυστική ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι εσωτερικές σκηνές ξεκινούν με απατηλή ηρεμία. Η σταθερή κάμερα επικεντρώνεται στα δύο ζευγάρια που γεμίζουν το κάδρο με τις κινήσεις και τις χειρονομίες τους. Σιγά-σιγά τα βλέμματα γίνονται ανήσυχα προετοιμάζοντάς σε για τις εκρήξεις που θα ακολουθήσουν. Είναι προφανές ότι όλη αυτή η κοινωνική αβρότητα δεν είναι παρά μια βιτρίνα. Ο καθένας θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί τις απόψεις του. Ο αλληλοσεβασμός είναι μια απλή κοινωνική σύμβαση που καταρρέει με την πρώτη ευκαιρία. Δεν χρειάζεται να ξύσει κανείς ιδιαίτερα βαθιά τον πολιτισμό του για να έρθει στην επιφάνεια ο αληθινός εαυτός με όλη του τη βιαιότητα.
Μην αφήνετε να σας ξεγελάσει το γεγονός ότι σχεδόν όλη η ταινία διαδραματίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος. Είναι τόσα πολλά όσα συμβαίνουν στα λιγότερα από 80 λεπτά της διάρκειάς της που δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή να βαρεθείς. Οι πολύ καλές ηθοποιίες των τεσσάρων πρωταγωνιστών "γεμίζουν" το έργο. Η στιβαρή σκηνοθεσία του Πολάνσκι δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο για να οδηγήσει τον θεατή στο γέλιο μέσα από αυτή την ανελέητη σάτιρα μιας υποκριτικής κοινωνίας.
Το τρέιλερ του Θεού της σφαγής από το YouTube με ελληνικούς υπότιτλους
[Δείτε τους συντελεστές της ταινίας στο imdb]
Σε ένα μακρινό πλάνο από κάποιο πάρκο βλέπουμε μια παρέα παιδιών, όταν ένα από αυτά χτυπάει ένα άλλο με ένα ξύλο. Το κυρίως μέρος της ταινίας ξεκινάει με τους γονείς των δύο 11χρονων αγοριών να έχουν συναντηθεί στο σπίτι του θύματος για να δώσουν αμοιβαίες εξηγήσεις και λύση στο πρόβλημα. Ενώ όλα δείχνουν να κυλάνε σχετικά ομαλά στην αρχή, όταν οι οικοδεσπότες, Πενέλοπι (Τζόντι Φόστερ) και Μάικλ (Τζον Σ. Ράιλι), καλούν τους γονείς του θύτη, Νάνσι (Κέιτ Γουίνσλετ) και Άλαν (Κρίστοφ Βαλτς), να μείνουν για καφέ, η συζήτηση σταδιακά παρεκτρέπεται για να καταλήξει σε μετωπικές συγκρούσεις όχι μόνο ανάμεσα στα δύο ζευγάρια αλλά και μέσα σ' αυτά. Οι διαχωριστικές γραμμές συνεχώς μετατοπίζονται, με αναπάντεχες νέες συμμαχίες να διαμορφώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη. Η λεκτική βία ("σφαγή") εναλλάσσεται με οξύτατο χιούμορ, προσφέροντας μια απολαυστική ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι εσωτερικές σκηνές ξεκινούν με απατηλή ηρεμία. Η σταθερή κάμερα επικεντρώνεται στα δύο ζευγάρια που γεμίζουν το κάδρο με τις κινήσεις και τις χειρονομίες τους. Σιγά-σιγά τα βλέμματα γίνονται ανήσυχα προετοιμάζοντάς σε για τις εκρήξεις που θα ακολουθήσουν. Είναι προφανές ότι όλη αυτή η κοινωνική αβρότητα δεν είναι παρά μια βιτρίνα. Ο καθένας θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να υπερασπιστεί τις απόψεις του. Ο αλληλοσεβασμός είναι μια απλή κοινωνική σύμβαση που καταρρέει με την πρώτη ευκαιρία. Δεν χρειάζεται να ξύσει κανείς ιδιαίτερα βαθιά τον πολιτισμό του για να έρθει στην επιφάνεια ο αληθινός εαυτός με όλη του τη βιαιότητα.Μην αφήνετε να σας ξεγελάσει το γεγονός ότι σχεδόν όλη η ταινία διαδραματίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος. Είναι τόσα πολλά όσα συμβαίνουν στα λιγότερα από 80 λεπτά της διάρκειάς της που δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή να βαρεθείς. Οι πολύ καλές ηθοποιίες των τεσσάρων πρωταγωνιστών "γεμίζουν" το έργο. Η στιβαρή σκηνοθεσία του Πολάνσκι δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο για να οδηγήσει τον θεατή στο γέλιο μέσα από αυτή την ανελέητη σάτιρα μιας υποκριτικής κοινωνίας.
[Δείτε τους συντελεστές της ταινίας στο imdb]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου