Δεν θα έλεγα πως έχω σε ιδιαίτερη συμπάθεια τις ρομαντικές κομεντί - είδος στο οποίο οι Γάλλοι διαπρέπουν. Βαρέθηκα ακόμη και σε ταινίες που όλοι εκθειάζανε, όπως η Αμελί. Κι όμως, κάτι σ' αυτή την ανάλαφρη γαλλική ταινία με έκανε να περάσω ένα πολύ όμορφο κινηματογραφικό βράδυ. Ίσως να είναι οι ευαίσθητες ισορροπίες του συνδυασμού των στοιχείων που, όπως σ' ένα σοκολατάκι, σε κάνουν ή να μπουχτίσεις και να λιγωθείς ή να σε κυριεύσει μια γλυκιά θαλπωρή.
Η Ανζελίκ Ντελάνζ (διπλά αγγελική! de l'ange, απ' όσο γνωρίζω, σημαίνει "του αγγέλου") είναι μια παθολογικά συνεσταλμένη σοκολατοποιός που πηγαίνει να ζητήσει δουλειά στη σχεδόν χρεοκοπημένη σοκολατοποιία του επίσης δυσλειτουργικού Ζαν-Ρενέ (Βαν ντεν Ουγκντ!;). Η Ανζελίκ (Ιζαμπέλ Καρέ) συμμετέχει σε μια ομάδα θεραπείας με το όνομα του τίτλου, Ανώνυμοι Ρομαντικοί (Ανώνυμοι Συναισθηματικοί, για την ακρίβεια), προσπαθώντας να οπλισθεί με θάρρος για να αντιμετωπίσει την έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων της - στις δύσκολες στιγμές τραγουδάει το I Have Confidence (=πιστεύω στον εαυτό μου) από τη Μελωδία της Ευτυχίας. Ο Ζαν-Ρενέ (Μπενουά Πολβούρντ) επισκέπτεται έναν ψυχαναλυτή για να ξεπεράσει τον φόβο που του προκαλούν (μεταξύ άλλων) οι γυναίκες. [Να σημειώσω ότι ο σκηνοθέτης, Ζαν-Πιέρ Αμερί, δηλώνει ότι είχε παρόμοια προβλήματα - σε κάποια σκηνή μάλιστα, καθόλου τυχαία, η Ανζελίκ αποκαλεί τον Ζαν-Ρενέ εκ παραδρομής Ζαν-Πιερ.] Οι δυο τους θα νιώσουν αμοιβαία έλξη αλλά ο φόβος και οι συνεχείς παρεξηγήσεις εμποδίζουν τη σχέση τους να έχει μια φυσιολογική εξέλιξη. Η Ανζελίκ έχει ένα καταπληκτικό ταλέντο να φτιάχνει θεϊκή σοκολάτα, αλλά το κρύβει. Ο Ζαν-Ρενέ αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα μπορούσε να τον βγάλει από το προσωπικό και επιχειρηματικό του αδιέξοδο. Μπορούν δυο τέτοιοι άνθρωποι να μετατρέψουν τη δυστυχία τους σε ευτυχία;
Η "αδέξια" χημεία μεταξύ των δύο ηθοποιών είναι ένα από τα ατού της ταινίας. Ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα είναι η φωτογραφία με την παλιά πατίνα της, που παραπέμπει σε ταινίες του είδους, της εποχής του '60. Τα καταπληκτικά πράσινα σε συνδυασμό με τις ζεστές αποχρώσεις του καφέ δημιουργούν το κατάλληλο πλαίσιο για το εξελισσόμενο ειδύλλιο και τις περιγραφές των σοκολατένιων γεύσεων που γεμίζουν γλύκα το στόμα σου. Τα ντεκόρ, μαζί με τη μουσική, αποπνέουν μια γοητευτική νοσταλγία: το παλιό εργοστάσιο σοκολάτας, οι απίθανα πολύχρωμες σοκολατερί, το καταπληκτικό ξενοδοχείο, τα ρομαντικά εστιατόρια, τα κτίρια - όλα συμβάλλουν ιδανικά στη δημιουργία ατμόσφαιρας [οι περισσότερες σκηνές γυρίστηκαν στη Λυών]. Το μοντάζ είναι σφιχτοδεμένο και το χιούμορ λεπτό.
Ίσως η ταινία να άντεχε - για να μιλήσουμε με όρους σοκολάτας - λίγη "πικράδα" ακόμη. Θα μπορούσαν επίσης να έλειπαν κάποιες σκηνές ή να ήταν πιο σύντομες κάποιες άλλες - αν και γενικά τα κάτι παραπάνω από 70 λεπτά πραγματικής ταινίας κάθε άλλο παρά κουράζουν. Η σκηνή όπου η Ανζελίκ επιστρέφει στο σπίτι για να βρει τη μητέρα της να κάνει "άγριο" σεξ με έναν περιστασιακό εραστή μοιάζει παρείσακτη. Μπορεί να μπήκε -ατυχώς, κατά τη γνώμη μου - για να εξισορροπήσει κάποιες πληροφορίες του Ζαν-Ρενέ προς τον ψυχαναλυτή του σχετικά με τον πατέρα του, ώστε να δικαιολογηθεί η προέλευση της φοβίας των δύο. Επιπλέον, ο χορός της Ανζελίκ στον δρόμο μετά από μια απλή παραγγελία δείχνει αταίριαστος, ενώ αντίθετα το τραγούδι του Ζαν-Ρενέ είναι καλύτερα ενσωματωμένο στην πλοκή. Αυτές οι σκηνοθετικές αδυναμίες, όμως, ξεχνιούνται όταν το ζευγάρι (αντί για φιλιά και χάδια) ανταλλάσσει σοκολατένιες γεύσεις, σε σκηνές με έντονες σεξουαλικές συνδηλώσεις ["οι γεύσεις θα διεισδύσουν στη σοκολάτα", "θα εισχωρήσουν μέσα της"], και νιώθεις τον ουρανίσκο σου να πλημμυρίζει αρώματα.
Ακόμη κι εγώ που έχω τραυματική σχέση με τη σοκολάτα (από ένα ανόητο περιστατικό της παιδικής μου ηλικίας) δεν μπόρεσα να αντέξω στους γευστικούς πειρασμούς - γι' αυτό να έχετε κι ένα σοκολατάκι μαζί σας όταν θα βλέπετε την ταινία. Αν μάλιστα τυχαίνει - καθόλου σπάνιο και απολύτως θεμιτό - να έχετε ρομαντική καρδιά, είμαι σίγουρος πως θα απολαύσετε διπλά τους Ανώνυμους Ρομαντικούς.
[Δείτε τρέιλερ του Ανώνυμοι Ρομαντικοί με ελληνικούς υπότιτλους από το YouTube]
Η Ανζελίκ Ντελάνζ (διπλά αγγελική! de l'ange, απ' όσο γνωρίζω, σημαίνει "του αγγέλου") είναι μια παθολογικά συνεσταλμένη σοκολατοποιός που πηγαίνει να ζητήσει δουλειά στη σχεδόν χρεοκοπημένη σοκολατοποιία του επίσης δυσλειτουργικού Ζαν-Ρενέ (Βαν ντεν Ουγκντ!;). Η Ανζελίκ (Ιζαμπέλ Καρέ) συμμετέχει σε μια ομάδα θεραπείας με το όνομα του τίτλου, Ανώνυμοι Ρομαντικοί (Ανώνυμοι Συναισθηματικοί, για την ακρίβεια), προσπαθώντας να οπλισθεί με θάρρος για να αντιμετωπίσει την έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων της - στις δύσκολες στιγμές τραγουδάει το I Have Confidence (=πιστεύω στον εαυτό μου) από τη Μελωδία της Ευτυχίας. Ο Ζαν-Ρενέ (Μπενουά Πολβούρντ) επισκέπτεται έναν ψυχαναλυτή για να ξεπεράσει τον φόβο που του προκαλούν (μεταξύ άλλων) οι γυναίκες. [Να σημειώσω ότι ο σκηνοθέτης, Ζαν-Πιέρ Αμερί, δηλώνει ότι είχε παρόμοια προβλήματα - σε κάποια σκηνή μάλιστα, καθόλου τυχαία, η Ανζελίκ αποκαλεί τον Ζαν-Ρενέ εκ παραδρομής Ζαν-Πιερ.] Οι δυο τους θα νιώσουν αμοιβαία έλξη αλλά ο φόβος και οι συνεχείς παρεξηγήσεις εμποδίζουν τη σχέση τους να έχει μια φυσιολογική εξέλιξη. Η Ανζελίκ έχει ένα καταπληκτικό ταλέντο να φτιάχνει θεϊκή σοκολάτα, αλλά το κρύβει. Ο Ζαν-Ρενέ αδυνατεί να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα μπορούσε να τον βγάλει από το προσωπικό και επιχειρηματικό του αδιέξοδο. Μπορούν δυο τέτοιοι άνθρωποι να μετατρέψουν τη δυστυχία τους σε ευτυχία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου