Ο Μαρσέλ Μαρξ (Αντρέ Βιλμς) είναι ένας πρώην... (συγγραφέας; δεν ξέρω - πάντως βιβλία υπάρχουν στο σπίτι του...) που λαθροβιεί στις φτωχογειτονιές του λιμανιού της Χάβρης. Όλη μέρα γυρνάει με το κασελάκι του λούστρου για να βγάζει ένα πενιχρό μεροκάματο και τα βράδια γυρνάει στην αγαπημένη του Αρλετί (Κάτι Ουτίνεν) για ένα φτωχικό δείπνο, αφού περάσει από το καφέ-μπαρ της γειτονιάς του για μερικά ποτηράκια κρασί - τα περισσότερα κερασμένα. Δύο πράγματα τυχαίνουν μαζί. Η Αρλετί αρρωσταίνει και πηγαίνει στο νοσοκομείο για θεραπεία, ενώ στον δρόμο του Μαρσέλ βρίσκεται ο Αντρίσα (Μπλοντίν Μιγκέλ), ένας νεαρός μαύρος από τη Γκαμπόν που καταζητείται από την αστυνομία ως λαθρομετανάστης. Τον κρύβει στο σπίτι του, τον φροντίζει και προσπαθεί να βρει τρόπο να τον φυγαδεύσει για το Λονδίνο, όπου ζει η μητέρα του. Υπάρχουν κάποιοι που τον καρφώνουν, αλλά εκείνος γλιτώνει χάρη στη βοήθεια των φίλων και γειτόνων του, καθώς και στην πολύτιμη αρωγή του αινιγματικού (εκ πρώτης όψεως) Επιθεωρητή Μονέ (Ζαν-Πιερ Νταρουσέν).
Μπορεί να ακούγεται απλή και καθημερινή η ιστορία που μας αφηγείται ο Καουρισμάκι, όμως αμφιβάλλω αν θα βρίσκονταν πολλοί Ευρωπαίοι που θα αντιδρούσαν με τον τρόπο του ήρωα της ταινίας. Βλέπουμε άλλωστε την "ανθρώπινη" "συμπαράσταση" της "σιωπηλής πλειοψηφίας" της Ευρώπης απέναντι όχι μόνο στους λαθρομετανάστες, αλλά και στους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου που μαστίζονται από την κρίση. Περισσότερο αισιόδοξος από μένα, ο Καουρισμάκι φτιάχνει έναν δικό του κόσμο, όπου οι άνθρωποι συντρέχουν όσους έχουν ανάγκη. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται κάπου στο περιθώριο του μεγάλου λιμανιού της Χάβρης, σε μια φτωχογειτονιά ξεχασμένη, λες, στη δεκαετία του '70, με τα παράξενα παράταιρα, έντονα χρώματα (κυριαρχεί το μπλε στις διάφορες αποχρώσεις του) που απ' ό,τι καταλαβαίνω είναι χαρακτηριστικά των ταινιών του Α.Κ. (κάποιες φορές, μου ερχόταν στο μυαλό η Γειτονιά των καταφρονεμένων του Ακίρα Κουροσάβα). Όλα αυτά δημιουργούν μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα στα όρια του κιτς, που όμως είναι η σκηνή του (γεμάτου πικρού χιούμορ) δράματος για την ιστορία του Μαρσέλ.[Φαντάζομαι πως μόνο σε ταινία του Καουρισμάκι η "παρτίδα" θα σωζόταν από έναν υπερήλικα ρόκερ που η κοιλιά του ζορίζει αφόρητα το εκτυφλωτικά κόκκινο μπουφάν του από δερματίνη - κι όμως ο Λιτλ Μπομπ δεν χάνει ούτε μια στιγμή το "νεύρο" του.]
Μπορεί στη ζωή να μην νικάνε πάντα οι "καλοί", όμως ο Καουρισμάκι δείχνει να πιστεύει απόλυτα στον άνθρωπο και στα θαύματα. Και στον παράξενο κόσμο του όλα μπορούν να συμβούν.
[Δείτε τρέιλερ του Λιμανιού της Χάβρης με ελληνικούς υπότιτλους από το YouTube]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου