Επτά μέρες με τη Μέριλιν (My Week With Marilyn - Σάιμον Κέρτις, 2011)

Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς την κινηματογραφική αναπαράσταση ενός τόσο αναγνωρίσιμου προσώπου όπως η Μέριλιν Μονρόε. Προφανώς η μεταφορά μιας τέτοιας (περιορισμένης) βιογραφίας στην οθόνη δεν μπορεί να στηριχτεί στη φυσική ομοιότητα της ηθοποιού που υποδύεται την αξέχαστη σταρ. Αυτό που περιμένεις είναι ίσως μια ερμηνεία που να λειτουργεί στο πλαίσιο της ταινίας αυτής καθ' εαυτής. Και νομίζω πως αυτό το πετυχαίνει σε ικανοποιητικό βαθμό η Μισέλ Γουίλιαμς.

Το όλο εγχείρημα βασίζεται σε δύο αυτοβιογραφικά βιβλία του Κόλιν Κλαρκ (1932 - 2002) στα οποία αφηγείται την πολύ σύντομη σχέση του με τη Μέριλιν όταν αυτή πήγε στην Αγγλία για να γυρίσει το Ο πρίγκιπας και η χορεύτρια (The Prince and the Showgirl, 1957) με τον Λόρενς Ολίβιε. Φορτωμένη με άγχος από την προσπάθειά της να αποδείξει την καλλιτεχνική της αξία δίπλα στον Ολίβιε (Κένεθ Μπράνα), η Μέριλιν παθαίνει κρίσεις κατάθλιψης. Αναζητώντας διέξοδο, βρίσκει καταφύγιο στη φιλία του 23χρονου Κόλιν (Έντι Ρεντμέιν), τρίτου βοηθού σκηνοθέτη και "παιδιού" γενικών καθηκόντων της παραγωγής, και ξεκινάει μια σχέση αδιευκρίνιστης φύσης μαζί του. Παράλληλα παρακολουθούμε τα γυρίσματα της ταινίας (The Sleeping Prince ονομάζεται) και τον ρόλο που παίζει τόσο το περιβάλλον της Μέριλιν όσο και ο κύκλος του Ολίβιε.

Ο Σάιμον Κέρτις (Simon Curtis) - τηλεοπτικός σκηνοθέτης και παραγωγός, σύζυγος της γνωστής ηθοποιού Ελίζαμπεθ Μαγκόβερν, που κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο - φτιάχνει μια ταινία που προσπαθεί να δώσει το κλίμα της εποχής αλλά και να ερμηνεύσει τη στόφα των δύο κεντρικών προσώπων, της Μονρόε κατά κύριο λόγο και του Ολίβιε κατά δεύτερο. Ξεκινάει με νευρώδες ύφος που γίνεται κάπως πιο χλιαρό όσο περνάει η ώρα. Τελικά επικεντρώνεται σε μια αμφιλεγόμενη ερωτική ιστορία, διανθισμένη από κάποια μάλλον επιφανειακή εξέταση της προσωπικότητας της σταρ αλλά και του Ολίβιε. Στο αν κατάφερε ο Κέρτις να μας δώσει μια ερμηνεία του φαινομένου Μέριλιν η απάντησή μου είναι αρνητική. Η σταρ που είχε ανάγκη την αγάπη και την αναγνώριση; Πόσο κοινότυπο! Ο περίγυρός της και η επίδρασή του πάνω της; Μα έτσι δεν γίνεται με όλους τους ηθοποιούς; Μήπως η εξήγησή του είναι πως η μαγεία δεν εξηγείται; Προς το τέλος της ταινίας, ο Μπράνα απαγγέλει στον Κόλιν τους πασίγνωστους στίχους του Πρόσπερο από την Τρικυμία του Σέξπιρ, ενώ στην οθόνη της αίθουσας δοκιμαστικών προβολών βλέπουμε τη Μισέλ Γουίλιαμς μόνη της ως Μέριλιν σε μια σκηνή από το Sleeping Prince:
                             
                                Τα γλέντια μας τελείωσαν τώρα. (Τούτοι που έπαιζαν,
                                καθώς σου προείπα, όλοι ήταν πνεύματα και λιώσανε,
                                γίνανε αέρας, αέρας διάφανος· και σαν
                                το αθέμελο οικοδόμημα στο θέαμα τούτο,
                                πύργοι νεφελοσκέπαστοι, τρανά παλάτια.
                                καμαρωτοί ναοί, κι αυτή η μεγάλη σφαίρα,
                                ναι, κι όλα οσά 'χει επάνω της, θα διαλυθούν,
                                θ' αφανιστούν σαν τούτο τ' άυλο θέαμα κι ούτε
                                πίσω άχνα δε θ' αφήσουν·) είμαστε απ' την ύλη
                                που 'ναι φτιαγμένα τα όνειρα· και τη ζωούλα μας
                                την περιβάλλει ολόγυρα ύπνος.
                                    [Τρικυμία, Πράξη Δ, Σκηνή 1:148, Μετάφραση Βασίλη Ρώτα]

Παρά τις ενστάσεις που προανέφερα, το Επτά μέρες με τη Μέριλιν βλέπεται ευχάριστα. Φυσικά, όλα τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά. Έτσι κι αλλιώς, η οπτική γωνία ενός νέου θαμπωμένου - όχι συντετριμμένου - από το μαγικό άγγιγμα της Μέριλιν ίσως να μην είναι το καταλληλότερο όχημα για εμβαθύνσεις.

                             [Τρέιλερ του Επτά μέρες με τη Μέριλιν από το YouTube]

             [Δείτε πληροφορίες για τους συντελεστές του Επτά μέρες με τη Μέριλιν στο imdb ]