The Grey (Τζο Κάρναχαν, 2011)

Όταν είδα το The Grey [με ενοχλεί η ολοένα αυξανόμενη τάση να μένουν αμετάφραστοι οι τίτλοι], η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μάλλον δεν θα με ενδιέφερε να γράψω κάτι γι' αυτό. Οι περιπέτειες τέτοιου είδους σπάνια με συγκινούν. Ψάχνοντας όμως στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για τη σημασία του τίτλου [Οι γκρίζοι; Το γκρίζο; Αναφέρεται στους λύκους, στους ανθρώπους ή σε κάτι άλλο;], είδα ότι κάποιοι θεωρούν την ταινία αριστούργημα. Παραξενεύτηκα και άλλαξα γνώμη.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε μια εγκατάσταση εξόρυξης πετρελαίου στην Αλάσκα, ο Ότγουεϊ (Λίαμ Νίσον) εργάζεται ως κυνηγός λύκων, δηλαδή σκοτώνει λύκους για την προστασία των υπαλλήλων της επιχείρησης. Όταν το αεροπλάνο που μεταφέρει τους εργάτες συντρίβεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή, οι επιζήσαντες θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες της παγωμένης φύσης. Πέρα από το χιόνι, το ψύχος και την έλλειψη τροφής, έχουν να αντιμετωπίσουν μια αγέλη άγριων λύκων που νιώθουν να απειλείται η περιοχή της επικράτειάς τους από τους παρείσακτους. Παράλληλα, βλέπουμε σε φλασμπάκ εικόνες από τη ζωή του Ότγουεϊ με τη γυναίκα του, χωρίς να μας αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος τι ακριβώς συνέβη μεταξύ τους.

Δεν βρήκα τη φωτογραφία καταπληκτική, όπως επανειλημμένα διάβασα. Τουλάχιστον, όχι περισσότερο απ' ό,τι οποιοσδήποτε μπορεί να δείξει στήνοντας μια κάμερα μπροστά σε ένα χιονισμένο τοπίο. Η αρχή της ταινίας είναι υπερβολικά μελοδραματική, αργή και φλύαρη για τα γούστα μου. Ωστόσο, η σκηνή της πτώσης του αεροπλάνου είναι συγκλονιστική, όπως γενικά βρήκα εξαιρετικά καλοστημένες τις σκηνές όπου κλιμακώνεται η δράση, πχ τις επιθέσεις των λύκων. Αντίθετα, εκεί όπου η αφήγηση χαλαρώνει και θα έπρεπε να "γεμίζει" με κάτι που να σου κρατάει το ενδιαφέρον, η σκηνοθεσία πάσχει. Οι διάλογοι είναι λίγο-πολύ κοινότυποι - άλλωστε δεν θα περίμενε κανείς, δεδομένων των συνθηκών και του είδους των προσώπων (κυρίως λούμπεν στοιχείων και συνηθισμένων εργατών), τίποτα άλλο από χοντροκομμένα αστεία και λόγια φόβου μεταμφιεσμένα σε αντριλίκι (ωχ! τι θα σκέφτεστε για την πολιτική μου ορθότητα!). Όσο, βέβαια, τα πράγματα σοβαρεύουν και η ομάδα μικραίνει, οι εναπομείναντες ανοίγονται περισσότερο μεταξύ τους, οι συζητήσεις γίνονται πιο ανθρώπινες και στοχαστικές, οι χαρακτήρες αναπτύσσονται και αποκτούν κάποια οντότητα, αν και οι περισσότεροι - εκ των πραγμάτων - δεν ολοκληρώνονται.

Παρά τα προβλήματα ρυθμού, το σενάριο διαθέτει ενδιαφέροντα προβληματισμό, που όμως δεν βρήκα ασυνήθιστο. Η προτεραιότητα της ομάδας απέναντι στο άτομο, η αδυναμία του ανθρώπου να επιβιώσει στη φύση χωρίς την τεχνολογία, ο φόβος απέναντι στον θάνατο, το τι σε βοηθάει να κρατηθείς στη ζωή... όλα είναι θέματα που συναντιούνται συχνά σε ταινίες του είδους. Και φυσικά η κεντρική ιδέα - πως δεν έχει σημασία αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις, σημασία έχει να αγωνιστείς - είναι γνωστή "από αρχαιοτάτων χρόνων". Στα θετικά της ταινίας το ότι δεν ξεπέφτει σε θρησκευτικούς βερμπαλισμούς και παρηγορίες - ο πρωταγωνιστής δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή. [Αν και με προβλημάτισε η αινιγματική εικόνα που υπάρχει ΜΕΤΑ τους τίτλους τέλους...]

Η ταινία The Grey [τείνω να πιστεύω πως ο διφορούμενος τίτλος αναφέρεται στους μεσήλικες ήρωες και στην "γκρίζα" κατάσταση ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο] δεν είναι κακή. Οι λάτρεις της περιπέτειας θα τη βρουν, πιστεύω, ενδιαφέρουσα. Ωστόσο, αν περιμένετε κάποια βαθυστόχαστη και πρωτότυπη αλληγορία που θα προκαλέσει πνευματικές ανησυχίες, ίσως απογοητευτείτε.

 

[Δείτε το τρέιλερ του The Grey με ελληνικούς υπότιτλους από το YouTube]

[Δείτε τους συντελεστές του The Grey στο imdb]