Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε να δω την τέταρτη συνέχεια (sequel) των Επικίνδυνων Αποστολών (με αφετηρία, ως γνωστόν, την τηλεοπτική σειρά που παιζόταν στην Ελλάδα τη δεκαετία του '70). Παρ' όλο που οι περιπέτειες καταιγιστικής δράσης δεν είναι στην πρώτη σειρά των προτιμήσεών μου, δεν θα με δυσαρεστούσε ένα έξυπνο σενάριο με ίντριγκα και ανατροπές. Δυστυχώς, η Επικίνδυνη αποστολή - Πρωτόκολλο φάντασμα δεν είχε να προσφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ο μυστικός πράκτορας Ίθαν Χαντ (Τομ Κρουζ) αποδρά από μια φυλακή της μετασοβιετικής Ρωσίας και αναλαμβάνει να διεισδύσει, μεταμφιεσμένος σε Ρώσο στρατηγό, στο μεγαλοπρεπές κτίριο του Κρεμλίνου και να κλέψει κάποιους κωδικούς για την εκτόξευση ρωσικών πυρηνικών κεφαλών. Όμως, η αποστολή αποτυγχάνει οικτρά και οι κωδικοί πέφτουν στα χέρια ενός τρομοκράτη (Μίκαελ Νίκβιστ). Ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος, ο Χαντ με την ομάδα του θα προσπαθήσει να ανακτήσει τα κλεμμένα στοιχεία για να αποδείξει την αθωότητά του και να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή. Αυτό τούς φέρνει πρώτα στο Ντουμπάι και ύστερα στο Μουμπάι (πρώην Βομβάη), όπου θα γίνει και η τελική σύγκρουση, σε ένα ξενοδοχείο που κυριαρχείται από το ινδικό κιτς.
Αν το σενάριο σάς φαίνεται συνηθισμένο, να είστε σίγουροι ότι η ακατάπαυστη διαδοχή σκηνών δράσης και ειδικών εφέ θα σας φανεί ακόμη πιο ανούσια. Συχνά είχα την εντύπωση πως η ταινία φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να μας παρουσιάσει τη νέα γενιά από gadgets που υποτίθεται πως έχει στη διάθεσή της η μεταψυχροπολεμική κατασκοπεία. Καθόλου πρωτότυποι διάλογοι, χιούμορ που συχνά ξεπέφτει σε απλές εξυπνακίστικες ατάκες, ρηχοί ήρωες-καρτούν, καμιά ατμόσφαιρα, σεναριακές απιθανότητες, ανυπαρξία σασπένς. [Προφανώς δεν αρκεί το εξαντλητικά γρήγορο μοντάζ όταν ξέρεις από πριν τι θα συμβεί στο τέλος - ας διδαχθούν από τους τρόπους του κλασικού κινηματογράφου.] Πέρα λοιπόν από τα εξωτικά σκηνικά (σου κόβει την ανάσα η θέα από τον Πύργο του Ντουμπάι - του ψηλότερου κτιρίου στον κόσμο), την τεχνολογία και τα δυο όμορφα κορίτσια, δεν υπάρχουν και πολλά να κρατήσουν το ενδιαφέρον όσων τυχόν περιμένουν τη συγκίνηση που θα μπορούσε να δώσει μια σύγχρονη κατασκοπική περιπέτεια - αναπόφευκτη η σύγκριση με το πρόσφατο Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι.
Ίσως η ανάμειξη του Τομ Κρουζ με την παραγωγή να διευκολύνει την επικέντρωση της σκηνοθεσίας του Μπραντ Μπερντ (προϊστορία μόνο σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, πχ. Ρατατούης) στον κεντρικό ήρωα, αλλά δεν περνάει άραγε από το μυαλό των ιθυνόντων της κινηματογραφικής εταιρείας ότι ο θεατής μπορεί να θέλει να δει και κάτι πέρα από τον μυστικό πράκτορα Χαντ-Κρουζ να ρίχνει και να τρώει μπουνιές, να πηδάει από κτίρια, να σκαρφαλώνει, να τρέχει να ξεφύγει από αμμοθύελλες και γενικά να μεταφέρει την υπερκινητική παρουσία του από το ένα εξωτικό σκηνικό στο άλλο; (Σε τι ηλικία συνταξιοδοτούνται οι πράκτορες; Δεν κολλάνε βαρέα-ανθυγιεινά; Δεν υπάρχουν δουλειές γραφείου για όσους πενηνταρίζουν;) Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου. Σίγουρα οι ταινίες δράσης έχουν το κοινό τους. Αλλά η γνώμη μου είναι πως το σινεμά, αντί να αναλώνεται σε μια χωρίς νόημα επίδειξη τεχνολογίας, θα έπρεπε να αφηγείται ιστορίες - με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
[Δείτε το τρέιλερ του Επικίνδυνη αποστολή - Πρωτόκολλο φάντασμα από το YouTube]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου