Το κλειδί της Σάρας (Elle s'appelait Sarah - Gilles Paquet-Brenner, 2010)
Να που ένας μάλλον άγνωστος σκηνοθέτης, ο Ζιλ Πακέ-Μπρενέ, με ελάχιστα διαπιστευτήρια, καταφέρνει να γυρίσει ένα άκρως ενδιαφέρον φιλμ για την ιστορική μνήμη και τη λειτουργία της στο σήμερα. Υποθέτω, βέβαια, πως η γοητεία του Κλειδιού της Σάρας οφείλεται κυρίως στο μυθιστόρημα της Τατιάνα ντε Ρονέ (Tatiana de Rosnay) (εκδόσεις Ψυχογιός), αλλά και ο Π-Μπ. διεκπεραιώνει άρτια τη σκηνοθετική δουλειά δίνοντάς μας μια ταινία που κινείται άνετα ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν και σε αγγίζει διαχρονικά.
Το κλειδί της Σάρας αναφέρεται σε μια λιγότερο γνωστή ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το καλοκαίρι του 1942, οι Γάλλοι (όχι οι Γερμανοί!) αναλαμβάνουν να συλλάβουν ένα σημαντικό τμήμα του εβραϊκού πληθυσμού του Παρισιού (13.500 άντρες, γυναίκες και παιδιά!) και να τους συγκεντρώσουν σε άθλιες συνθήκες στο Χειμερινό Ποδηλατοδρόμιο (Velodrome d'Hiver ή Vel d'Hiv) για να διαμετακομιστούν στα γερμανικά κρεματόρια. [Ας θυμηθούμε εδώ ότι κάτι αντίστοιχο - αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα - έγινε από τους Γερμανούς στη Θεσσαλονίκη.] Όταν οι αστυνομικοί πηγαίνουν να πάρουν μια εβραϊκή οικογένεια από το σπίτι της, η κόρη, η Σάρα, κλειδώνει τον μικρό της αδελφό σε μια κρυψώνα στον τοίχο για να τον σώσει. Στο Ποδηλατοδρόμιο, η Σάρα και οι γονείς της ανησυχούν για την τύχη του μικρού. Το κορίτσι θα προσπαθήσει να δραπετεύσει για να πάει να τον ελευθερώσει. Πολλά χρόνια αργότερα, μια αμερικανίδα δημοσιογράφος (Κριστίν Σκοτ-Τόμας), παντρεμένη με Γάλλο αρχιτέκτονα, συγκλονίζεται όταν μαθαίνει ότι στην οικογένεια του άντρα της έχει παραχωρηθεί (νομότυπα) το σπίτι της οικογένειας της Σάρας. Θεωρεί ότι αυτό που ίσως είναι νόμιμο δεν είναι καθόλου ηθικό. Στην προσπάθειά της να γράψει ένα ρεπορτάζ για τα γεγονότα του '42, εμπλέκεται συναισθηματικά με την υπόθεση και ψάχνει να βρει τι απέγιναν η Σάρα κι ο αδελφός της. Μέσα από την αναζήτηση αυτή, η ζωή της σιγά-σιγά αλλάζει.
Με μεγάλη μαεστρία ο Π-Μπ. πηγαινοέρχεται ανάμεσα στους διάφορους χρόνους, στήνοντας τις σκηνές του πειστικότατα και οργανώνοντας με άρτιο τρόπο την αφήγησή του χωρίς ποτέ να κουράζει. Με έμφαση στο συναίσθημα, μας δίνει μια ελεγεία για την ιστορική μνήμη και την ενοχή (ατομική και συλλογική). Ταυτόχρονα ψηλαφίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και το τι ενώνει ή χωρίζει τους ανθρώπους.
Γενικά, Το κλειδί της Σάρας είναι μια ταινία που ο θεατής δεν θα ξεχάσει εύκολα. Αν όχι για την κινηματογραφική της γλώσσα, σίγουρα για τη βαθιά ανθρώπινη ιστορία (ή ιστορίες) που διηγείται. Αν δεν κυκλοφορήσει στους ελληνικούς κινηματογράφους (παίχτηκε μόνο στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου), ψάξτε την στα βιντεοκλάμπ ή κατεβάστε την από το διαδίκτυο (κυκλοφορούν και ελληνικοί υπότιτλοι) και δεν θα το μετανιώσετε.
[Δείτε το τρέιλερ της ταινίας στα γαλλικά με αγγλικούς υπότιτλους από το YouTube]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου