Μεθυσμένο ημερολόγιο (The Rum Diary - Μπρους Ρόμπινσον, 2011)

Με ένα κατακόκκινο φρεσκοβαμμένο αεροπλάνο να πετάει παιχνιδιάρικα στον γαλάζιο ουρανό, διασχίζοντας τα λευκά τροπικά σύννεφα πάνω από το βαθύ μπλε της θάλασσας της Καραϊβικής υπό τον ήχο του Volare, το (με πορτορικάνικο ρούμι) Μεθυσμένο ημερολόγιο σού δίνει εξ αρχής ιδιαίτερες υποσχέσεις. Είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χάντερ Σ. Τόμσον (1937 - 2005) (εκδόσεις Οξύ), του δημοσιογράφου και συγγραφέα στου οποίου ένα άλλο βιβλίο στηρίχθηκε η ταινία Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας (1998) του Τέρι Γκίλιαμ. Ο Χάντερ υπήρξε καλτ φιγούρα και εμπνευστής της gonzo δημοσιογραφίας, ένα είδος που συνδυάζει δημοσιογραφία και μυθιστορηματική γραφή μέσα από την υποκειμενική θέαση των πραγμάτων.

Ο Πωλ Κεμπ (Τζόνι Ντεπ) είναι δημοσιογράφος που πηγαίνει στο Πουέρτο Ρίκο για να δουλέψει σε μια τοπική αποτυχημένη εφημερίδα. Προσπαθεί να τιθασέψει τη ροπή του προς το αλκοόλ - κάτι όχι και τόσο εύκολο σε μια χώρα όπου το ρούμι ρέει άφθονο - και αναλαμβάνει μεταξύ άλλων διάφορες ανούσιες στήλες (π.χ., ζώδια). Ο Χαλ Σάντερσον (Άαρον Εκχαρτ), ένας αμερικάνος επιχειρηματίας που δείχνει να είναι μέσα σ' όλα, του προτείνει να αναλάβει την γκρίζα διαφημιστική προώθηση μιας μεγάλης ξενοδοχειακής επένδυσης, αμφίβολης νομιμότητας. Ο Πωλ αντιμετωπίζει το δίλημμα να υποκύψει στον πειρασμό των δολαρίων και της εύκολης ζωής ή να ακολουθήσει τις επιταγές της συνείδησής του που μοιάζει θολωμένη από το ρούμι. Μέρος του προσφερόμενου "πακέτου" δείχνει να είναι και η "φιλία" με τη μνηστή του Σάντερσον, τη Σενό (Άμπερ Χερντ), ή μήπως όχι; Ταυτόχρονα, μέσω της παρέας του με τον φωτογράφο της εφημερίδας, Σάλα, και τον εξαιρετικά ιδιόμορφο συνάδελφό του, Μόμπεργκ, έρχεται σε επαφή με την εχθρότητα των ντόπιων, που απεχθάνονται την αμερικάνικη παρουσία στο νησί.

Κάποια στιγμή, λίγο μετά τη μέση της ταινίας, νομίζεις ότι το φιλμ ετοιμάζεται να απογειωθεί. Προσωπικά, μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία [αν με ρωτούσατε πώς φανταζόμουν την Καραϊβική στη δεκαετία του 1950, κάπως έτσι θα σας την περιέγραφα: γεμάτη μουσικές και χρώματα - αχ, εκείνα τα κόκκινα των αεροπλάνων, των καμπριολέ αυτοκινήτων και των χειλιών της Σενό!], τον διανοούμενο ήρωα να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα διάφορα είδη ουσιών και (οινο)πνεύματος και την πλοκή να συμπυκνώνεται έτοιμη να εκραγεί, αισθάνθηκα για λίγο ότι κάτι τέτοιο είναι η ψυχαγωγία στον κινηματογράφο. Όμως, η συνέχεια και το τέλος δεν στάθηκαν στο ύψος των προσδοκιών μου. Από ένα σημείο και μετά, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπρους Ρόμπινσον [είχε να σκηνοθετήσει 19 χρόνια!] μάλλον δεν ξέρει πού να οδηγήσει την ταινία. Εγκαταλείπει την ίντριγκα της οικονομικής διαπλοκής και την έξαψη του ερωτικού τριγώνου για να καταλήξει σε μια αποκλιμάκωση, που δεν είναι ούτε αναληθοφανής ούτε παράταιρη αλλά αντικειμενικά καταστρέφει όλη τη γοητεία της ατμόσφαιρας που μέχρι τότε είχε δημιουργηθεί.

Κρίμα μια ταινία που μεταφέρει - με έντονο χιούμορ - όλη αυτή την αίσθηση της παρακμής της Καραϊβικής και της νεοαποικιακής αμερικάνικης παρουσίας να μην καταφέρνει να ολοκληρώσει την απόλαυση που θα μπορούσε να προσφέρει. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα είχαμε μια εξαιρετική σύγχρονη εκδοχή του φιλμ νουάρ.

[Δείτε το τρέιλερ του Μεθυσμένου ημερολόγιου με ελληνικούς υπότιτλους στο YouTube:]
 

                  
                   [Διαβάστε για τους συντελεστές του Μεθυσμένου ημερολόγιου στο imdb]