Οι ταινίες του 2011 που αγαπήσαμε

Αν το ιστολόγιο αυτό είχε ανοίξει νωρίτερα, πιθανότατα θα υπήρχαν ήδη ξεχωριστά σχόλια για την κάθε μια από τις παρακάτω ταινίες. Μια και φιλοδοξώ να προτείνω ταινίες για όσους φίλους παρακολουθούν αυτό το μπλογκ, θα ήθελα να κάνω μια σύντομη αναδρομή στις ταινίες που κυκλοφόρησαν το 2011 στην Ελλάδα και άφησαν το ίχνος τους πάνω μου. Βέβαια, δεν θα περιορίσω τις γενικότερες επιλογές μου στην πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή, ούτε και μπορώ να ακολουθώ τους ρυθμούς προβολής στους κινηματογράφους. Οι περισσότερες ταινίες που βλέπω είναι σε βίντεο ή κατεβασμένες από το διαδίκτυο, που προσφέρει πια απεριόριστες δυνατότητες και ελπίζω οι προσπάθειες κάποιων να γυρίσουν το ποτάμι πίσω με τα ACTA, τα SOPA, PIPA, κλπ. να πέσουν στο κενό. Όμως για τις παλιότερες υπάρχει πάντα χρόνος να σχολιαστούν αργότερα. Αυτή η αναδρομή στοχεύει να συστήσει ταινίες που διατηρούν την επικαιρότητά τους μια και ακόμη συζητιούνται και κυκλοφορούν σε κινηματογράφους και προθήκες βιντεοκλάμπ.

Η σειρά με την οποία παρατίθενται είναι (σχεδόν) τυχαία:

- Μελαγχολία (Melancholia, Λαρς φον Τρίερ)
Η ταινία έκανε αίσθηση στις Κάνες και η πρωταγωνίστρια Κίρστεν Ντανστ κέρδισε το βραβείο ερμηνείας. Στο πρώτο μέρος η Τζαστίν καταπίπτει σε μελαγχολία τη μέρα του γάμου της, ενώ στο δεύτερο τη σκυτάλη παίρνει η αδελφή της, Κλερ, που βλέπει τον κόσμο να απειλείται από έναν πλανήτη που πλησιάζει επικίνδυνα τη Γη.

- Απόλυτη ευφυία (Limitless, Νιλ Μπέργκερ)
Ένας μάλλον αποτυχημένος συγγραφέας συναντά τον πρώην κουνιάδο του, ο οποίος του δίνει ένα "μαγικό" χάπι που θα του προσφέρει απεριόριστη χρήση των νοητικών δυνατοτήτων του. Αλλά ποιο θα είναι το κόστος;

- Drive (Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν)
Ο Δανός Ρεφν γυρίζει μια ταινία που έκανε αίσθηση. Ο Οδηγός (χωρίς όνομα!) δουλεύει τη μέρα ως κασκαντέρ σε ταινίες, ενώ κάποια βράδια αναλαμβάνει να οδηγεί αυτοκίνητα που συμμετέχουν σε ληστείες. Η ζωή του αποκτά διαφορετικό νόημα όταν γνωρίζει μια γυναίκα και τον μικρό της γιο.

- Υπηρέτριες (The Help, Τέιτ Τέιλορ)
Στον αμερικάνικο νότο στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι εύπορες οικογένειες διαθέτουν μαύρες υπηρέτριες που ελάχιστα δικαιώματα έχουν. Όταν μια νεαρή λευκή κοπέλα αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο με τις μαρτυρίες αυτών των γυναικών, η κατάσταση παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις.

- Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι (Tinker, Tailor, Soldier, Spy, Τόμας Άλφρεντσον)
Ένα κατασκοπικό θρίλερ παλαιάς κοπής, βασισμένο σε βιβλίο του Τζον Λε Καρέ, από έναν ακόμη Σκανδιναυό (Σουηδό, αυτή τη φορά). Εξαιρετική ατμόσφαιρα και συνεχείς εναλλαγές στην πλοκή, χωρίς - ευτυχώς - σκηνές ανελέητης δράσης.

- Οι απόγονοι (The Descendants, Αλεξάντερ Πέιν)
Μια οικογένεια στη Χαβάη αντιμετωπίζει μια σοβαρή κρίση όταν η μητέρα πέφτει σε κώμα μετά από ατύχημα. Ο πατέρας (Τζορτζ Κλούνεϊ) προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις ευθύνες και να αντέξει το βάρος κάποιων αποκαλύψεων. Ταυτόχρονα, πρέπει να πάρει κάποιες αποφάσεις που αφορούν την πώληση μιας τεράστιας έκτασης γης που έχει κληρονομηθεί από τους προγόνους της οικογένειας. Ελληνικής καταγωγής ο σκηνοθέτης αυτή τη φορά.

- Μεσάνυχτα στο Παρίσι ( Midnight in Paris, Γούντι Άλεν)
Η τελευταία ταινία του Άλεν διαδραματίζεται στο Παρίσι, όπου ένας νεαρός αμερικανός συγγραφέας περνάει τις διακοπές με την αραβωνιαστικιά του και τα πεθερικά του, αλλά κάτι λείπει. Όταν με μαγικό τρόπο μεταφέρεται στη δεκαετία του 1920, γνωρίζει όλους εκείνους από τον χώρο της Τέχνης που σε όλη του τη ζωή θαύμαζε. Πώς μπορούν να συμβιβαστούν αυτές οι δυο ζωές;

- Το κλειδί της Σάρας (Elle s' appelait Sarah, Ζιλ Πακέ-Μπρενέ)
Μια ταινία του 2010 που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, αλλά - απ' όσο γνωρίζω - δεν προβλήθηκε σε άλλες αίθουσες. Στο κατεχόμενο Παρίσι, η Γαλλική Αστυνομία μαζεύει τους Εβραίους για να τους στείλει στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένα κοριτσάκι κλειδώνει τον μικρό της αδελφό για να τον σώσει. Στη σύγχρονη εποχή, μια αμερικανίδα δημοσιογράφος (Κριστίν Σκοτ Τόμας) προσπαθεί να ανακαλύψει τι απέγιναν τα πρόσωπα του δράματος.

- Γυναίκες έτοιμες για όλα (Made in Dagenham, Νάιτζελ Κόουλ)
Μη σας αποθαρρύνει ο ανόητος (πιασιάρικος;) ελληνικός τίτλος. Αγγλική ταινία που αναφέρεται στην απεργία του 1968 στο εργοστάσιο της Φορντ στην Αγγλία, όπου οι 187 εργαζόμενες γυναίκες πάλεψαν για να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα στην εργασία. Μερικές απλές, καθημερινές γυναίκες μεταμορφώνονται σε ηγέτιδες του συνδικαλιστικού κινήματος. Διδάσκουν θάρρος.

Δεν θα παραλείψω να αναφέρω το Hugo, το Shame, το Ένας χωρισμός, και το Ο θεός της σφαγής, που μπορείτε να τα βρείτε σε άλλες σελίδες του ιστολογίου.

Δεν υποστηρίζω ότι οι παραπάνω ήταν οι μοναδικές που αξίζανε, απλώς αυτές που με αγγίξανε προσωπικά. Φυσικά, μένουν αρκετές σημαντικές ταινίες της χρονιάς τις οποίες δεν έχω δει ακόμη. Η συνέχεια επί της οθόνης (μεγάλης ή μικρής)...